แม่จบโท พ่อจบด็อกเตอร์แต่พวกเขากลับภาคภูมิใจที่ลูกเขาเรียนไม่เก่ง

แม่จบโท พ่อจบด็อกเตอร์แต่พวกเขากลับภาคภูมิใจที่ลูกเขาเรียนไม่เก่ง

ลูกชายฉันไม่เก่งเลข แต่เขาทำอาหารอร่อย เขียนเรียงความไม่ได้เรื่อง แต่กตัญญูต่อพ่อแม่ ใครๆก็ต่างอย ากร่ำรวยประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง น่าเสียดาย 90% ของผู้คนเป็นคนธรรมดาในโรงเรียนมีเด็กสองประเภทที่ครูจะจำได้แม่นคือ เรียนเก่งกับเรียนแย่ ผู้ปกครองของนักเรียนที่เรียนดี

ทุกครั้งที่ไปโรงเรียนก็จะยืดมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจและภาคภูมิใจ แต่ในฐานะคุณแม่ของนักเรียนที่เรียนแย่ ทุกครั้งที่ไปโรงเรียน ฉันจะแอบไปนั่งมุมๆ จงใจใส่เสื้อผ้าสีเข้มๆ กลัวผู้ปกครองคนอื่นกับคุณครูจะสังเกตเห็น ต่อมาเพื่อให้ผลการเรียนลูกทันคนอื่น

ฉันก็เลยไปสมัครเรียนพิเศษให้ลูกหลายต่อหลายที่ ถึงขนาดยอมเสียเงินให้ลูกเรียนตัวต่อตัวแต่ก็เท่านั้น ผลการเรียนของลูกก็ยังไม่ดีขึ้น ในที่สุด ฉันก็ต้องยอมรับความจริงอันน่ากลัวนี้ ลูกของฉันเป็นเด็กเรียนธรรมดา จริงๆ แล้วเขาเป็นเด็กดี เชื่อฟัง ฉันให้เขาไปเรียนพิเศษ เขาก็ทำตามหน้าที่อย่างจริงจัง

หน้าร้อนปีนั้น ฉันสมัครให้ลูกเรียนพิเศษภาษาอังกฤษกับเลข ลูกบอกฉันเองว่า“แม่ครับ สมัครเพิ่มให้ผมอีกสักวิชาเถอะ ไม่อย่างนั้นผมกลัวว่าผมจะไม่ทันเพื่อน…” ฉันปวดใจ ลูกพย าย ามและเชื่อฟัง แต่ก็ยังเรียนไม่ดี จะไปตำหนิเขาได้ยังไง ดูแลลูกเรื่องเรียนมา 4 ปีกว่า ฉันจำเป็นต้องยอมรับ

บางคนเกิดมาเหมาะกับการเรียนหนังสือ แต่บางคนก็ไม่เหมาะ ก็เหมือนบางคนเกิดมาก็ร้องเพลงเก่ง บางคนไม่ต้องมีครูสอนก็วาดรูปສวย บางคนไม่กี่ขวบก็เริ่มเขียนกลอนได้ …พรสวรรค์เป็นสิ่งที่มีอยู่จริงต่อมา ในที่สุดฉันกับสามีก็เข้าใจ คนเรียนเก่งอย่างเราสองคนได้ให้กำเนิดลูกที่เรียนไม่เก่ง

ฉันเลิกเปรียบเทียบกับผู้ปกครองคนอื่น และเริ่มตรวจสอบตัวเอง เริ่มคิดอย่างใจเย็นว่าทำไมต้องให้ลูกเรียนจริงๆ แล้ว พวกเราต้องการให้ลูกขยันเรียนเพราะอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เราต้องการให้ในอนาคตเขามีความสามารถเลี้ยงตัวเองได้ มีคุณค่าในตัวเองและคุณค่าต่อสังคม

แต่ลูกชายของฉัน เขาขยัน รู้ความ จิตใจดี ในอนาคตตั้งใจทำงานธรรมดาๆ สักอาชีพหนึ่ง จะไม่มีกินเชียวหรือ?ลูกของฉัน แม้ว่าจะไม่เก่งเลข แต่เขาชอบทำอาหาร เปิดดูตำราทำอาหารทุกเล่มที่ฉันซื้อมา ตอนนี้เขาแค่ 10 ขวบ สามารถทำอาหารได้อร่อยหลายเมนูแล้ว

ลูกของฉัน แม้ว่าภาษาอังกฤษจะไม่ได้เรื่อง ลืมว่าคำศัพท์สะกดยังไงຕลอด แต่เขาเป็นคนจิตใจดี เวลาเปิดประตูเข้าอาคาร ถ้าเขาเห็นว่าด้านหลังมีคนตามมา เขาจะเอามือเล็กๆ จับประตูไว้ รอให้คนที่เดินตามหลังมาเข้าประตูมาด้วยกันมีอยู่คืนหนึ่ง ฉันปวดคอมาก

ลูกก็บอกว่า “แม่ไปนอนเถอะครับ ผมดูแลเอง” ฉันนอนสลึมสลือ ผ่านไปสักพักน่าจะเป็นตอนที่ลูกทำการบ้านเสร็จ เขาค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็ห่มผ้าห่มให้ ฉันเคยโดนความคิดหนึ่งครอบงำเป็นเวลานาน เมื่อเห็นลูกชายเรียนไม่ได้เรื่อง ก็คิดถึงคำโบราณว่า

ลูกเรียนดีเกิดมาเพื่อตอบแทน ลูกเรียนแย่เกิดมาเพื่อล้างแค้นแต่ตอนนี้ ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ตอนที่เพิ่งเปิดเทอม ในชั้นมีการลงคะแนนเลือกกรรมการ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกฉันว่า “วันนี้กลับบ้านไปอย่าลืมชมลูกชายนะคะ เขากล้าที่จะขึ้นเวทีอย่างกล้าหาญเพื่อรับคัดเลือกเป็นกรรมการกีฬา

แถมนักเรียนในห้องทั้ง 38 คนล้วนเลือกเขา ซึ่งตอนนั้นอีก 4 คนที่เข้ามารับคัดเลือกด้วยกัน ทุกคนเรียนดีอยู่ใน 10 อันดับแรก”อาจารย์ที่ปรึกษายังบอกอีกว่า “ผลของการเลือกครั้งนี้ ตัวดิฉันเองก็คิดไม่ถึง ดิฉันก็เลยถามนักเรียนทุกคนว่าทำไมเลือกเขา

เด็กๆ พูดกันไปต่างๆ นานา แต่ประเด็นสำคัญก็คือเขาซื่อสัตย์ ร่าเริง ช่วยเหลือคนอื่น เวลาใครมีปัญหาเขาจะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้าไปช่วย….”ได้ยินอาจารย์ที่ปรึกษาพูดแบบนั้น ฉันก็ซาบซึ้งและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ใช่เขาเรียนไม่ได้เรื่อง ผลการสอบจะอยู่ท้ายๆ แทบทุกครั้ง

แต่เขาเป็นเด็กดี รักคนอื่นและรักตัวเอง เคารพคนอื่นและเคารพตัวเอง มีจิตใจโอบอ้อมอารีกับทุกคนรอบตัว นี่มันมีคุณค่ายิ่งกว่าผลการเรียนหรือทรัพย์สมบัติเสียอีกไม่ใช่หรือ ?ฉันว่า นี่เป็นวิถีชีวิตที่ประสบความสำเร็จที่สุด

ขอบคุณ ที่มา LIEKR